Als één van de primaire kleuren, is Magenta niet meer weg te denken uit de schilderkunst. De kleurstof werd langs chemische weg in 1856 ontwikkeld en dankt haar naam aan de bloedige veldslag bij het Italiaanse Magenta. Vanwege de slechte lichtechtheid van de kleurstof, wordt het roodroze tegenwoordig gemaakt op basis van het pigment Quinacridone.
Ten tijde van de Industriële Revolutie in de 19de eeuw, begint ook de opmars van de chemische wetenschap en ontdekt men dat de grondstoffen voor verf ook kunstmatig vervaardigd kunnen worden. Sindsdien wordt onderscheid gemaakt tussen natuurlijke en synthetische kleurstoffen en pigmenten. De namen van de natuurlijke kleurgevende stoffen zijn vaak makkelijk te herleiden. Ze refereren meestal aan de plant, het dier of de streek waar ze oorspronkelijk vandaan komen. Voorbeelden zijn Kraplak (van de Meekrapplant), Sepia (Latijn voor inktvis) en Indisch Geel (uit India). Bij synthetisch vervaardigde kleurstoffen en pigmenten ligt dit natuurlijk anders. Zoals ook duidelijk wordt bij de in 1856 ontwikkelde roodroze kleur, die in eerste instantie de onuitspreekbare naam Triaminotrifenylcarboniumchloride krijgt. Omdat de tint sterk overeenkomt met die van de fuchsia, wordt gemakshalve ‘Fuchsine’ gebruikt. Later wordt de officiële benaming Magenta. Al ging daar een uitermate bloedige strijd aan vooraf.
In 1859 hebben Frankrijk en Oostenrijk elkaar de oorlog verklaard. De degens worden gekruist bij het kleine Italiaanse plaatsje Magenta, in de provincie Milaan. De Fransen nemen het met 54.000 man op tegen 58.000 Oostenrijkers. Door een verrassende manoeuvre weet de Franse minderheid de slag te winnen, al is de prijs die hiervoor wordt betaald erg hoog. Zo tellen de Fransen 4.000 en de Oostenrijkers maar liefst 5.700 doden en gewonden. Het slagveld ziet zo rood van bloed, dat de drie jaar eerder ontdekte roodroze kleurstof vanaf dat moment de naam Magenta draagt.
